Annabel Storm

Denk klein

Dictators waren ook niet altijd van deurformaat

De macht van de grote dingen verschrompelt als is ze gemaakt van broze doorschijnende huid. De eerste blik doet een kijker lokken slikken blozen schrikken maar het geval proportie snijdt zichzelf daarmee lelijk in de mollige vingers.

Enlarge

Jeff Koons look alike - Annabel Storm

Ik blies laatst een ballon op. Om mij heen werd al volop geblazen en geknoopt, maar het was stil en alle ogen zogen hun visuele prikkels bij mij vandaan. Mijn ballon was naar mijn idee niet mooier dan de door rubber omsloten luchtverzamelingen. Hij had dezelfde vorm en kleur, voelde hetzelfde, rook hetzelfde. Waarschijnlijk smaakte mijn ballon ook niet beduidend beter. Toch keek iedereen naar mijn ballon en dat had maar met één ding te maken: de omvang. Ik blies en blies en blies en blies en blies tot ik voelde dat niet de ballon, maar mijn longen op knappen stonden.

Dat mensen indertijd versteld stonden van de enorme ballonfiguren van Jeff Koons, dat kan ik me voorstellen. Maar die truc hebben we nu toch wel gezien. Er verschijnen ook niet wekelijks meer nieuwe surrogaat Duchamp-pispotten in het museum. Wil je in deze tijd nog het element omvang nog inzetten, dan moet dit op grond van een goede motivatie gebeuren. De bouwsteen grootte als zodanig is passé.

Florentijn Hofman bouwde op de Open Art Biennale in Zweden een geel konijn van ongekende grootte. Deze ligt als het ware met zijn rug tegen het standbeeld van de rebellenleider Engelbrekt Engelbrektsson aan, lui onderuitgezakt, en er is dus een reden om het werk zo op te blazen. Ook de sculpturen van Anish Kapoor doen wat met de omgeving, meer dan alleen maar in het zicht staan.

Bij werken van Robert Therrien vraag ik me dat sterk af. De enige reden waarom onze ogen eventjes naar het werk getrokken worden, is de grootte. Het zijn alledaagse voorwerpen zoals een tuintafel met tuinstoelen waarvan de afmetingen van vermeervoudigd. Waarom dat gedaan is, wordt me niet duidelijk. Ik vraag me ook nog altijd af waarom Tom Claassen niet wat meer ruimte en aandacht over laat voor anderen.

Het is alsof de lelijkheid en nietszeggendheid van een werk verhuld kan worden door het te vergroten. Elk experimentje ziet er imposant uit wanneer we het hebben over vierkante meters in plaats van centimeters. Maar de teleurstelling groeit mee met elke meter. Een kleine waarschuwing was wel op zijn plaats.