Bardagil heeft de tentoonstelling samengesteld uit de collectie van het Frac Nord-Pas de Calais in Duinkerken. Bardagil gaat bij de keuze van de werken uit van de rol die schoonheid tegenwoordig vervult in onze samenleving.
Aan de hand van uiteenlopende werken uit de Frac-collectie toont Bardagil aan dat er ook een andere opvatting over verleiding mogelijk is dan 'schoonheid' zoals de media die aan het publiek presenteert. In de media is het idee van schoonheid teruggebracht tot een oppervlakkig en gemanipuleerd beeld van het menselijk lichaam. Als de aantrekkingskracht van schoonheid tegenwoordig niet verder gaat dan de buitenkant van de mens, hoe kun je dan nog doordringen in het wezen van de mens?
Gebruikmakend van theorieën uit heden en verleden komt Bardagil met beelen die een beroep doen op andere menselijke aspecten dan ons gevoel voor schoonheid. Wat onder schoonheid wordt verstaan is afhankelijk van tijd, plaats en persoonlijke kenmerken. Media maken gebruik van schoonheden, oftewel 'mooi mensen' om ze te modelleren naar hun eigen bedoeling: het verleiden van de consument. Het zijn gemanipuleerde lichamen die in werkelijkheid niet kunnen bestaan maar wel als ideaalbeeld worden gezien.
Om door te dringen in de kern van de mens moet men iets anderes zoeken dan in het ideaal, bijvoorbeeld in de donkere kant ervan. Bardagil koos voor zijn tentoonstelling juist werk waarin de nadruk ligt op die andere interpretatie van aantrekkingskracht.