Op de pont verdwijnt de drukte van het dagelijks leven voor een paar minuten naar de achtergrond. De tijd staat stil en het panorama van de stad ontvouwt zich. Niets doet er meer toe, behalve de toevalligheid van vreemdelingen die gezamenlijk staan te wachten op een pont.
Ik ben al op de pont, mijn onopvallende zwarte fiets leunt tegen de wand, op slot – om te voorkomen dat hij wegrolt, want met een dief kan hij niet mee. Jij bent net op tijd, je hebt gefietst alsof je leven ervan afhing. Kom maar weer even op adem. Blij dat je het gehaald hebt.
De pont vaart en baant zijn een weg door het water. We worden allebei nat gespat. Je kijkt naar links, en dan naar rechts, de adembenemende horizon afspeurend. Is het uit gewoonte? Kijk je of er verkeer is? Bewonder je de skyline? Of probeer je gedesinteresseerd over te komen? Ten slotte geef je me kort een glimlach. Het lukt me niet mijn glimlach in te houden, deze reis even eindeloos te willen laten duren. Zachtjes worden we samen gewiegd. Wachten is het perfecte alibi voor liefde op het eerste gezicht.
Daar meert de pont al gierend aan en raakt hij de overkant. De loopplank gaat omlaag en de werkelijkheid stormt weer op ons af. Nee, ik wil je naam en telefoonnummer niet. Ik ben laat voor mijn vergadering. Noord en de stad, de rand en het centrum, het establishment en dat wat nog komen gaat, de zee en de lucht, mijn leven en het jouwe. Voor een ogenblik kunnen jij en tussen alles zijn.
Onderwijl op de Pont
Er is geen brug tussen Amsterdam-Centrum en Amsterdam-Noord. Een grote watermassa scheidt ons. De onderwatertunnel laat alleen motorvoertuigen toe, voor de dichtstbijzijnde brug moet je een omweg maken van 45 minuten, en voorlopig is de Noord-Zuidlijn van de metro alleen nog maar een kolossale bouwplaats. Voor voetgangers, fietsers en hopeloze romantici is de pont de enige manier om het IJ over te steken. De pont is de hartslag van Noord: hij is betrouwbaar, hij vaart dag en nacht.
