Het theaterstuk van bijna een uur concentreert zich op een consulent interpersoonlijke dynamiek, Max Bonner geheten, en leden van zijn publiek onder wie een mensenrechtenactivist, een academicus en een dogmatische anarchist. Hij tracht hen te overtuigen van het nut van populaire psychologische modellen voor sociale overreding die wereldwijd worden gehanteerd, onder andere door het Pentagon, grote bedrijven en niet-gouvernementele organisaties. Volgens Van Harskamp toont de discussie die volgt, “dat politieke consensus onmogelijk via verbale interactie tot stand te brengen is” – een situatie die ze met momenten van onenigheid, paradox en onderhandeling van betekenis voorziet.
Deze performance van Nicoline van Harskamp is te beschouwen als een diepgaande analyse van het functioneren van taal in het publieke en met name het politieke domein. Dit heeft te maken met haar sterke en langdurige belangstelling voor de structuur, of beter gezegd antistructuur, van het anarchisme als gedroomd politiek systeem voor het bestuur van een samenleving.